Goodbye India

Dag allemaal!

Daar zijn we dan eindelijk weer! Door ons verblijf bij het schooltje en een groot festival hier, was het nogal moeilijk om een open internetcafe te vinden. Wi-fi is iets waar ze niet aan doen in Pondicherry en Chennai, dus dat hebben we al uit ons hoofd gezet.

Inmiddels is er weer een hoop gebeurd, sinds we alweer 1,5 week verder zijn. Ik zal het proberen kort te houden, maar ik weet zeker dat dat niet gaat lukken :-).

In Kerala hebben we 27 oktober weer afgesproken met Antowin. Hij heeft ons rondgeleid door een aantal bezienswaardigheden van Kerala, waaronder een Dutch Palace! Met enige moeite (we hadden geluk dat de trein vertraging had) hebben we 's avonds de trein naar Salem gehaald. Daar aangekomen hebben we een taxi gevonden die ons voor een redelijke prijs naar Nainar Palayam wilde rijden. Hij moest daarvoor wel eerst Raja bellen, want hij kende het hele dorp niet...

Ik zal de dagen bij JET samenvatten. We zijn er gebleven tot 1 novdmber. Het was echt ge-wel-dig! We hebben bij he gezin van Raja in huis geslapen en gegeten, waar we ook authentiek Indiaas aten. We hebben heel veel met de kids gespeeld, ze veel cadeautjes gegeven, we zijn met ze naar een park geweest waar ze konden spelen en naar een suikerfabriek, we zijn naar een lokale markt geweest, en we hebben vooral heel veel genoten. Uiteindelijk hebben we het geld super goed kunnen besteden en ik geloof dat alle donateurs heel blij waren met de uitkomst. Sebas heeft Chili con carne gekookt voor Raja en Josephine, en dat vonden ze super lekker. Josephine genoot er helemaal van dat ze werd bediend door een man. Gezien ze elke dag kookt en opschept, is ze dat niet bepaald gewend. Tijdens ons verblijf heeft Raja ook (fantastisch!) twee rolstoelen en 3 handfietsen gehad van de overheid. Dat zal zo goed zijn voor de kids! Ik heb overigens al wat foto's op facebook gezet, mochten jullie die nog willen bekijken.
Een leuke Quote van Raja. Ik vroeg hem wat de kinderen die dag te eten kregen als lunch. Hij antwoordde: "Rice, some dal, and some garbage". Mijn ogen vielen er zowat uit van verbazing, toen hij ineens besefte wat voor een fout hij had gemaakt. Hij bedoelde uiteraard Cabbage.

Op 1 november hebben Raja en Josephine ons naar Pondicherry gereden. Na enig wat ongeluk met een schoon hotel vinden, hebben we ons gesetteld en zijn we gaan shoppen en wat gaan eten. Gezien Diwali gevierd werd (veel vuurwerk!), waren een aantal winkels al dicht, maar pas de volgende dag ervaarden we hoeveel er gesloten was. Gelukkig hebben ze in Pondicherry een heerlijk strand waar je kan uitwaaien. Ook veel van de bezienswaardigheden waren gesloten, dus we hebben weinig van Pondicherry gezien. Een van de avonden hebben we onszelf schaamteloos verwend met een buffet a 900 roepie pp (is 11 euro ofzo, normaal eten we voor 300 roepie pp) met onder andere sushi, rundvlees, verse groente, couscous etc. Was echt even genieten!

3 november zijn we doorgegaan naar Chennai. Bleek maar een poep en een scheet te zijn met de bus, dus we waren er veel vroeger dan gedacht. Ook hier na enige moeite een hotel kunnen vinden. Hierna hebben we rondgewandeld, maar alles was gesloten, dus vreselijk ongezellig. Zo jammer. Gelukkig bleek de volgende dag dat alles gewoon weer open was, wat voor ons natuurlijk een stuk leuker was.
We zijn weer gaan shoppen (foei! Anna, ik heb dat jurkje toch gekocht!) en vervolgens zijn we naar het strand gegaan om te wandelen (heerlijke verse mais gegeten!). Daarna zijn we op zoek naar een restaurant gegaan, waarbij we verschrikkelijk zijn verdwaald. Het was niet zo ver van ons hotel, maar op de een of andere manier deed de tuktuk er nog een half uur over terug naar ons hotel.

Nog een leuk, toeristen-zijn-toch-rijk, verhaal: We wilden een tuktuk pakken van het ene punt naar het andere. Voordat we instappen vragen we altijd eerst de prijs, en onderhandelen we wat. Ze begonnen met 300 roepie, wat veel te veel was, want we hadden al aan iemand gevraagd wat we ongeveer moesten betalen. Vervolgens gingen ze naar ieder 200. (Hoe kan je nou ineens omhoog gaan?) Vervolgens 150 each. Gezien ik bleef volhouden dat we voor 100 roepies wilden gaan, zakte de prijs wel iets, maar niet genoeg. Vervolgens wilden ze ons allemaal laten zitten geloof ik, toen er een achterin riep 100 roepies en we toch een tuktuk hebben gepakt. Zo zie je maar dat ze je vaak 4 keer zoveel proberen te vragen dan dat ze daadwerkelijk nodig hebben.

Vandaag willen we naar de bioscoop gaan, als dat lukt. Nog geen idee of het een Hindi of een Engelse film wordt. Dat zien we dan wel weer.
Morgenavond vertrekken we naar Bangkok met het vliegtuig. Gezien we wel zin hebben in een andere cultuur en een ander yuitzicht.

Dussehhh... tot in Bangkok!

Namaste!!